Castellano – Armenio

No me había dado cuenta que habrán días,
habrá un tiempo más hermoso,
habrá una luz opaca, una luz triste,
no podré, madre mía, ver cómo
de emoción parpadean tus ojos.
No escucharé tu voz,
la casa estará intacta,
llegarán todos a la casa,
sólo tú no llegarás.
Tú eras nuestro apoyo indiscutible.
El aire huele ahora a orfandad.
Todo ocurrió en una mañana de octubre.
Desde mediodía,
el sol nos miraba con luto,
la huerta se cubrió con la tristeza.
Y ahora miro atrás a las fechas anteriores
para verte con curiosidad cómo cuidabas tu
huerto.
Tus manos olían a albaricoque y melocotón.
Te miro ahora con los ojos de aquel niño
que te hacía continuamente preguntas.
Tú no contestabas, ahora tampoco lo harás.
La voz de aquel niño ahora hace lazos
y encuentra sólo un eco doloroso.
Tú no estás aquí, sembrando tu huerto.
Se cae gota a gota desde las tejas
el agua, se vierte sobre las ventanas.
Avísame para comer, madre, en esta tarde.

Informa: Harutyun Harutyunyan

 

Չեմ հասկացել որ եղել են օրեր
ու ապրել եմ գեղեցիկ մի կյանք,
իսկ հետո կլինի մութ, տխուր լույս,
չեմ կարող, մայր իմ, քեզ տեսնել
չեմ տեսնի նաեւ թե ինչպես են
հուզմունքից աչքերդ թարթվում,
չեմ լսի ձայնդ, տունը կլինի անհաղորդ:
Տուն կգան բոլորը, իսկ դու չես գա:
Դու ամեն պահի մեր աջակիցն էիր,
իսկ հիմա օդը որբությամբ է բուրում:
Կեսօրից հետո մեզ սուգ բերեց արեւը
ու այգին ծածկվեց տխուր շղարշով:
Քո ձեռքերի մեջ դեղձի, ծիրանի
բույր կար կարծես մշտապես:
Քեզ եմ նայում հիմա այն օրերի
տղայի աչքերով. ով քեզ շարունակ
հարցնում էր, դու չէիր պատասխանում
եւ չես պատասխանում դու ինձ հիմա:
Ձայնն այն տղայի կապ է փնտրում
միայն լսվում է տխուր արձագանք.
Դու այստեղ չես: Չես ցանում ագին:
Տանիքի քիվից ընկնում են կաթիլներ
ու փշրվում պատուհանի գոքին.:
Մայրիկ ինձ կանչի հացի, արդե երեկո է:

Հարություն Հարությունյան